2018 ~ Rabarba

14 Kasım 2018 Çarşamba

The Danish Girl - Danimarkalı Kız

By volkan batmaz 06:01 Film, fragman No comments

Orijinal Adı : The Danish Girl

Türkçe İsmi : Danimarkalı Kız

Yapım Yılı : 2015

Tür : Dram - Biyografi - Romantik

Süre : 1 Saat 59 Dakika

Yönetmen : Tom Hooper

Oyuncular : Eddie Redmayne - Alicia Vikander - Matthias Schoenaerts - Adrian Schiller - Amber Heard

imdb puanı : 7.1

20.yüzyılın başlarında gerçekleşen yabancı vücutta var olma çabalarından bir sanat gösterisi. Tarihin ilk transseksüeli Ressam Einar Wegener'in Lili Elbe'ye dönüşü. Einar Wegener'in karısı Gerda Wegener de ressamdır. Hayatlarına konuk olduğumuz filmi yönetmenlik koltuğuna oturan Tom Hooper sayesinde seyrettim ve tanıdım. Acaba bu sefer herkesin sevdiği yönetmeni görebilir miyim diye? Ki göremedim maalesef yer yer olayları derinlemesine verememesine rağmen fena bir iş çıkardığını da söyleyemem. Şimdilik Tom Hooper'ı bir kenara bırakalım filmin incelemesine geçmeden Einar Wegener hakkında bilgiler vermeye geçelim.

Kısaca kimdir? Nedir? Tanıyalım: Einar Wegener Danimarka doğumlu olan bir ressamdır daha doğrusu bir insan. Karısına verdiği pozlarla bildiği hayatı değişen bir insan. İçindeki var olan ama hiç çıkarmadığı kişiliği ortaya çıkan bir insan. Yanlış beden de doğan hayatına böyle devam etmek istemeyen bir insan. Bastırılmış duygular ile kendisini kısıtlayan ama bu bastırılan duyguların bir yerde patlayacağını bilmeden yaşayan bir insan. Günlüklerinde hayatına ilişkin her şeyi tutan kendisini anlayan bu yolda kendini gören herkese ilham kaynağı olan bir insan. Her cümlenin ardına getirdiğimiz gibi o bir İNSAN. Doğdu, yaşadı, fikirlerine inandı inandığı uğruna her şeyini yola serdi. Ben bu filme hiç bir zaman aktivist yada feminen gözlerle bakılmayacağını düşünüyorum. Aslında öyle bir hayat yaşamış ki bu yaşam; dayanma gücünü, inanmayı ve hatta insan olmayı göz önüne seriyor.

Filme geçecek olursak:

Filmin en sevdiğim noktasından başlamadan geçemeyeceğim; filmin adı. sade ve çok da yakışmış bir isim "Danimarkalı Kız".

Aşk nedir? Sevgi nedir? Sevdan için neler yaparsın? gibi soruların anlamını biraz olsun kavratabilen bir film var karşımızda. Sevgin için neler yaptıklarından daha çok daha neler yapabilirsin sorusuna karşılık alıyoruz.

"Böyle bir sevgiyi hak edecek ne yaptım?" Baştan sona bu hikaye etrafında dönen bir film bu etkili söz ile film kurgulanmış ve filmin aynası olmuş. Gerçek yaşamdan daha çok aşka ve sevgiye yönelmesi de biraz Tom Hooper'ın kaygılarından kaynaklanıyor olabilir. daha çok sevgi daha çok mutluluk daha çok hüznü o kadar tasvirlemiş ki bir türlü iç dünyalara net bir şekilde yansıtamaması filmin en büyük eksisi.

Başta da belirttiğimiz gibi 20. yüzyılın başlarına götürüyor film bizi. Dünya savaşı gören ve ordan yavaş yavaş çıkan tarihlere götürüyor bizi film. Her şeyin yıkıldığı Avrupa'da her şey baştan kurulmaya başlıyor. Sanatçıların bile yoklukta kalabileceğini filmde anlayabiliyoruz. Odaların genelde boş olduğu dış mekan tasvirlerinde halkın iyi durumda olmadığını gözlerimizin önüne serse de bazı noktalarında ki detaylar (bale dersler vs.) hayatı yeniden kurma yoluna girdiklerini gösteriyor.

Peki hayatın üzerine yeni bir hayat inşa etmek nasıl bir zorluk olabilir. Tanıdığın, bildiğin bedeni terk edip yeni bir kimlik kazanmak şu an için değil ama o dönemler için nasıl olabileceğini bir düşleyin. Bunu başarmak değil düşlemek bile hayallerin ötesinde bir davranış.

Filmi irdelerken akıllarda kalan ayna sahnesi gerçektende böyle mi düşünüyorlar demek geldi içimden acaba bir ayna görüntüsü ile mi tüm yaşamları değiştirebiliyorlar. Daha doğrusu bildikleri yaşamları bu şekilde mi değiştiriyorlar?

Gelelim öncelikle yönetmene: " Aslında olayları durumu batıran bir Tom Hooper var karşımızda. Olayları insanların görmek isteyeceği bir şekilde anlatıp iç dünyalarına girmemesi biraz filmin sönük kalmasını sağlamakta. Derin anlamları çok fazla olan bir yolculuğun üzerinden sadece kimlik karmaşasını çok iyi irdelemiş. Lili'nin dünyasını yansıtırken aslında dünyası kararan Gerda'yı çok arka plana atmış. Lili ile birlikte inceleyeceği Einar Wegener'in üzerini tamamı ile silip yolculukta tek koltuk kullanmış. Onu da Eddie Redmayne'ye teslim etmiş işi bitirmiş gibi. (Daha önce de King's Speech'de de Colin Firth'e aynısını yapmıştı.) Çok iyi yönetmen mi? Bence çok çok iyi olan oyuncuların elinde iyi yönetmenlik sıfatına erişebilen biri.

Oyunculara geçecek olursak; cinsel kimlik karmaşası aslında filmin başında göz önünde olmayan ama giderek ağırlık kazanan duyguyu o kadar iyi yansıtmış ki Eddie Redmayne bazı sahnelerinde acaba oynayan Tilda Swinton mu diye ara ara düşündüm (ben çok benzettim). Giderek verdiği çaresizce duyguları yönetmen bazı noktalarda çok kesmiş ve yönetmene rağmen çok iyi performans sergilemiştir. Benim son zamanlarda gördüğüm en kusursuz oyunculuktan biri. Eğer Stephen Hawking'i canlandırdığı The Theory of Everything en iyi oyuncu ödülünü hak ettiyse (((hakkı yenen Benedict Cumberbatch ile Imitation Game (Yapay Oyun) filmi ile)) bunda kesinlikle en az Leonardo diCaprio (The Revenant - Diriliş) kadar Oscar heykelciğini hak etmiş.

Alicia Vikander rolünün hakkını öyle bir vermiş ki.Gerçekten hem ressam olmuş, hem Ressam Einar Wegener'in karısı olmuş, hem de Lili'nin dostu. Az kaldı gösterildiği her sahne. Keşke yönetmen Lili'nin günlük dünyasından daha fazla odaklansaydı Gerda karakterinin iç dünyasına ve onunla birlikte Einar'ın içine. Rolün içine işleyen duru bir güzellik. Filme girdiği her açıdan filmin yukarı taşınmasını sağlamış ki ben ne kadar iltifat etsem az kalmış olacak ki Oscar Heykelciği bu film ile kendisine verilmiştir.

Yan rolde Matthias Schoenaerts'ın da hakkını yememek gerekli gayet başarılı bir iş çıkarmış.

Kostümler harikulade.

Son söz: Seyretmelisiniz her şeyden önce yargıladığınız burun kıvırdığınız herkes "İNSAN" sonuçta. Toplumun her kesiminin insan olmaya ihtiyacı var.

puanım : 7.7

sinemayla kalın

Les Choristes (The Chorus) - - - Koro

By volkan batmaz 07:20 Film, fragman No comments

Orijinal Adı : Les Chorites (((The Chorus)))

Türkçe İsmi : Koro

Yapım Yılı : 2004

Tür : Dram - Müzikal

Süre : 1 Saat 37 Dakika

Yönetmen : Christophe Barratier

Oyuncular : Gerard Jugnot - François Berleand - Kad Merad - Marie Bunel - Jean Baptiste Maunier - Maxence Perrin

imdb puanı : 7.9

1945 yılı yapımı olan La Cage Aux Rossignols (A Cage of Nightingales - Bülbül Yuvası) adlı fransız filmin yeniden çekilmesiyle oluşmuş etkileyici bir müzikal.

Öğretmenliğin nasıl yapılacağını öğreneceğiniz Clement Mahieu'nun hikayesini yansıtıyor Koro filmi ekrana. Bir öğretmen öğrencilerin hayatlarını sonsuza dek değiştirebilir. Bir öğretmen öğrencilerin ufkunu açabilir. Tabii bunlar dışında onları karanlık bir evrene de atabilir korkak yapmakta öğretmenin sorumluluğu o öğrenciyi cesur yapmakta. Clement Mathieu keşke onun gibi bir öğretmenimiz olsaydı. Keşke onun verdiklerini verebilen.

Başta müzikleri ve hiç bir şey anlamasak da içimize işleyen Fransızca şarkılar ile kesinlikle kıyıda köşede kalmış efsane filmlerden biri. Bu tarz filmleri daima sevdim ben belki de öğretmen öğrenci filmleri arasında ayrı yere koymamdaki sebep tamamen müzikleridir. Filmi incelemeden önce ufacık bir not Yabancı Dilde En İyi Film Oscar'ına aday olmuş bir film 2005 senesinde ama karşısına şansızlığından olsa gerek maalesef ödül avcısı efsane filmlerden biri olan almadık ödül bırakmayan Mar Adentro (The Sea Inside - İçimdeki Deniz) filmi çıkınca Oscar hayali suya düşmüştür. En İyi Özgün şarkıda ise Les Choristes'in kazanmaması da ayrıca bir gariplik. Her ne kadar o dalda kazanan sevdiğim filmlerden olan The Motorcycle Diaries (Motorsiklet Günlükleri) olsa da. Film sadece gözle seyredilmez kulakla duyulmaz ruha işleyen filmlerden biri olan Koro filmini incelemeye geçersek.

Disiplin nedir? Ceza nedir? Eğitim nasıl olmalıdır? Bu sorulara biraz cevap arayan Koro filmi insan sevgisinin de sorguladığı bir film olarak karşımıza çıkmaktadır.

Film bizi II. Dünya Savaşı sonrası Fransa'nın ücra kasabalarından birine götürüyor. Eskiden beri faaliyet gösteren bir erkek yatılı okuluna. İşte filmin başladığı nokta da burası. İşsiz bir müzik öğretmeni olan Clement Mathieu yatılı okula gitmesiyle olaylar gerçekleşiyor. Bu yatılı okul çocukları genelde haylaz arsız olmasına rağmen müziği onları dinginleştirmede kullanıyor ve onlardan bir koro yaratıyor. Hiç kimsenin aklına gelmeyecek şekilde başarılı bir koro. Okul müdürüne rağmen başarılı bir koro. Bunları yaparken oyunculuk bazında sanki Dead Poets Society (Ölü Ozanlar Derneği) de ki Robin Williams'ı görüyoruz onlara güven aşılayan, onları hayata bağlı kalmalarını sağlayan.

Clement Mathieu eğitimde cezalandırma sistemini de sorguluyor aslında disiplinin nasıl olacağını da. Tüm öğretmenlerin cevaplandırması gereken soruların en birincisi belki de. Kalbine dokunduğunuz birinin ceza almasına gönlünüz nasıl el verebilir ki? Sizi örnek alan birinin, size belki de hayran hayran bakan birinin ceza alması vicdanınıza hiç mi koymaz? Cezasız eğitim olur ama sevgisiz asla. Cezasız öğretim olur ama empatisiz asla.

Sorunlu öğrencileri kazanmak ve hayata barıştırmak için zor yolu seçen Clement onlardan birer yıldız yaratma konusunda ilk adımları. İçinde sadece insan sevgisinin olduğu ve belki de başarılı olamayacağı adımları atarken sadece sevgisi ile ayakta kalmanın sıcacık hikayesi.

Her türden insanlarla karşılaşabiliriz. Farklı görüşü farklı yapısı olsa da onlar öncelikle insan bunu unutmamak gerekir. Gencinden yaşlısına zekalısından daha az zekisine kadar herkesin yaşama öğrenme ve kendini ispat etme hakkı var. Bunu sağlamak için disiplin yeterli değil. Dedik ya daha önce insan sevecek önce karşıdakine deger verecek. Bu filmle insan olmayı öğrenebiliriz. Karşıdakinin de birey olduğunu. Değerli bir hocamın da dediği gibi ağaç yaşken eğilmez, ağaç yaşken doğrulur.

"Işıkta olursun karanlıkta sen neyi seçersen gelecek öyle şekillenir."

Muhteşem müziği ile "Vois Sur Ton Chemin" ve Candan Erçetin'in bu film için seslendirdiği efsane şarkı "Sevdim Anladım"...

puanım : 8.8

sinemayla kalın

Mar Adentro (The Sea Inside) - - - İçimdeki Deniz

By volkan batmaz 02:35 Film, fragman No comments

Orijinal Adı : Mar Adentro - - - The Sea Inside

Türkçe İsmi : İçimdeki Deniz

Yapım Yılı : 2004

Tür : Dram - Biyografi

Süre : 2 Saat 5 Dakika

Yönetmen : Alejandro Amenabar

Oyuncular : Javier Bardem - Belen Rueda - Lola Duenas

Yapım Yeri : İspanya

imdb puanı : 8.0

Hepimiz yaşıyoruz ve yeri geldiğinde ölmek istiyoruz. Peki bunu gerçekten de diliyor muyuz, gerçekten de bu kadar güçlü olabilir miyiz? Ölmenin yaşama son vermenin nasıl bir duygudan oluştuğunu elbette bilemeyiz ama şimdi okuyacaklarınız yüzde yüz gerçek olaydan ortaya çıkan bir film eleştirisinden çok yaşam eleştirisi.

Ufacık bir not filmi izlemediyseniz okumamanızı tavsiye ederim.

Kahramanımız Ramon Sampedro akıl almaz derecede denizlere tutkusu olan genç bir adamdı. Deniz onun yuvası olmuştu, dalgalar ise sevgilisi. Ama her şey farklı gelişiyor hayatta her son mutlu olmuyor. Yükseklerden atladı yuvası dediği denizlere sevgilisi dediği beyaz köpüklerin üzerine. Hayat belki de o anda ona oyun oynadı onu beklercesine. Sular sığlaştı sanki bir anda atladığı yer kayalarla doldu. Ve o özgür adam bir daha asla ayağa kalkamadı hayatının geri kalanı boyunca kıpırdayamadı bir daha. Boynundan aşağısı felç olmuştu. Bedeni yaşamaya devam etse de kendisi tükenmişti. Ne hareket ediyor ne de o aşık olduğu denizlere dönebiliyordu.

Ama ona rağmen yaşadı yaşamaya devam etti her gün ölümü dilese de durdu karşısında her şeyin. Peki neyi vardı Ramon Sampedro'nun? Bol bol ziyaretçileri vardı arkada çalan her daim ince bir müziği, her daim yanında olan dostları, akrabaları ve aslında her şeyden daha da önemli olan minik bir penceresi uzaklaşmak, kaçıp gitmek için ruhunu her an özgür bırakmak için bir pencere. Zaten onu hayatta tutan özgür ruhu ile yaptığı yolculuklar her gün ve her an. Ruhunun istediği gibi her gün seyahat etmesine rağmen bedeni yatakta kaldı. Bağlı hissediyordu kendini. Hem de öyle bir bağ ki tam tamına 29 sene. Sürekli hareket etme isteği olmasına rağmen kıpırdayamıyordu. Sürekli ölmeyi istemesine rağmen onu da başaramıyordu belki bir eli tutsa her şeye son verebilirdi ama 29 yıl hiç bir şey yapamadı yatmaktan ve tanrıya haykırmaktan başka.

İnsan ölünce ne olur acaba bedeni çürür belki toprak altında ama en azından ruhu tam anlamıyla özgür kalır. Ölmek onun için başlangıçtı ve ölmek onun özgürlüğü olacaktı. Hayallerinden uyanmadan istediği denize dalgalara koşacaktı. Ölmek için defalarca mahkemelere başvurdu daha doğrusu özgürlüğünü almak için ruhunun özgürlüğünü alabilmek için sonuç her defasında ret. Ötenazi yapılması kendi yaşamına kendi isteği ile son verilmesi fikri insanlar için ağır gelmiş olacak ki sadece mahkemelerde konuşulan bir konu olmaktan çıkıp sadece İspanya yerel kanallarında değil Amerika'da ki televizyon kanallarında bile tartışılmıştı. Mahkeme her defasında ret yanıtı verdiği için Ramon her geçen gün daha da kötüye gidiyordu. Bir insanın yok oluşu eriyişi sadece yaşamak zorunda olduğu için artıyor.

Böyle bir durumda özgür olmak için ölmek şarttır yataktaki hastaya.

O seçimini yaptı belki de kimsenin göze alamadığı seçimi korkusuzca göze aldı he defasında her anında yanındaki her canlıya yaşama sevinci veren Ramon kendi için en güzel hediye olan özgürlüğü verdi.

11 tane ölüm meleği aslında 11'i de suçlu ama 11'i de bembeyaz masum. Biri siyanürü aldı biri bardağa koydu biri karıştırdı diğeri kameraya çekti bu son anları. Özgür ruhlu adam Ramon Sampedro olmak istediği yere denizlere uçtu.

Vasiyetnamesinde ise şu ibareler döküldü kelimelere

"Sayın Yargıçlar, Sayın Siyasi ve Dini Yetkililer"

‘Biraz önce seyrettiğiniz görüntülerden sonra (son anlarını gösteren film) size soruyorum; biçimsiz ve bozulmuş bir bedenin bekçisi olan bir insan için, yani benim için, saygınlık nedir? Vicdanlarınızın vereceği cevap ne olursa olsun, benim için saygınlık bu değildir. Ben, hayatı, özgürlüğü seven çoğu insan gibi, yaşamanın bir hak olduğuna, ama bir mecburiyet olmadığına inanıyorum. Buna rağmen bu duruma 29 yıl, dört ay ve birkaç gün boyunca tahammül etmek zorunda kaldım. Bunu daha fazla yapmayı reddediyorum! Gördüğünüz gibi yanımda içinde siyanür potasyum bulunan bir bardak su var. Onu içtiğimde, kendi irademle sahip olduğum en özel, en meşru mülkiyete, yani bedenime son vermiş olacağım. Bu özgürlük eylemine sizler ‘intihara yardım’ adını takmışsınız. Ben ise bu eylemi, bir insanın gerçekten ‘benim’ diyebileceği tek şeye, yani bedenine ve onunla birlikte ne varsa, yani hayata, bilince egemen olmasına destek verenlerin insani yardımı olarak adlandırıyorum. Beni seven, beni benmişim gibi seven yakınlarıma ceza verebilirsiniz. Bütün bu sözlerime rağmen yine de ceza vermeyi kararlaştırırsanız, size şunu tavsiye ediyorum: Bacaklarını ve kollarını kesin bana yardım edenlerin, çünkü ben onlardan kaderimi paylaşmalarını istedim...’

puanım : 9.0

The Pianist - Piyanist

By volkan batmaz 13:01 Film, fragman No comments

Orijinal Adı : The Pianist

Türkçe İsmi : Piyanist

Yapım Yılı : 2002

Tür : Dram - Savaş - Biyografi

Süre : 2 Saat 30 Dakika

Yönetmen : Roman Polanski

Oyuncular : Adrien Brody - Thomas Kretschmann - Emilla Fox - Michal Zebrowski - Ed Stopparf - Frank Finlay - Jessica Kate Meyer

imdb puanı : 8.5

Filme geçmeden önce aslında cevaplamamız gereken bir çok soru var. Bunların bazılarını cevaplandıralım.

Gelecek nedir? Adı üstünde ama asla tam olarak bilinmeyen zaman silsilesi. Tam olarak ne olacağını tahmin bile edemeyiz. Geçmiş basittir olanbiten açısından gördüğümüz okuduğumuz kısımdır. Ama geleceği kitaplardan okuyamayız. Geleceği televizyondan seyredemeyiz, gazetelerden öğrenemeyiz. Geleceği ancak ve ancak ön görebiliriz. Tamamen geçmiş duygulara bağlı ileri görüşlü tahminler ile.

İnsanoğlunda yaşama içgüdüsü nasıl doğar? Hatta soruyu insanoğlu gibi bir konuya indirmeden sadece yaşama içgüdüsü konusunda incelersek? Nasıl doğar canlıda yaşama içgüdüsü? Gerçektende yaşama tutunma isteği ile mi yoksa ölümden çekinme korkusuyla mı doğmaktadır? Yaşam için ne gerekiyorsa yapar insan. Kaçmak gerekiyorsa kaçar, saklanmak gerekiyorsa saklanır hatta karşı tarafın canını yakmak gerekiyorsa onu da yapar.

Acılar sonsuz mu? geçiyor... Zaman geçtikçe geçiyor. Azalmıyor belki ama alışıyor insan. susmak geliyor içinden bazen de bağırmak her ikisini de yapamasa da alışıyor yavaş yavaş...

Bu sorular ve kendimize göre cevaplar ile giriyoruz Piyanist filmine.

1 Eylül 1939 dünya için sonun başlangıcı... Felaketlerin başlangıç tarihi... Dünya'nın hiç bir zaman eskisi gibi olmayacağı tarih... Almanya'nın Polonya'yı işgali ile II.Dünya Savaşı başladı. İnsanlık suçu yeni bir beden de doğdu tıpkı önceki savaşlar gibi tıpkı milattan önce olan kavgalar gibi. Barış olması gereken her zaman diliminde olmayacak bir savaş sıkıştırmış dünya tarihine insanlar. Tabii kendisini insan olarak görebiliyorlarsa...

Usta yönetmen Roman Polanski (((sadece kamera arkasındaki kişiliği ile değerlendiriyoruz))) ailesini, belki küçük dostlarını, hayallerini ve en önemlisi çocukluğunu kaybettiği yıllara dönüyor bu filmle. Öyle sadece kelime anlamları ile kaybetmiyor. Annesini Auschwitz toplama kampında kaybediyor, babası sakat dönüyor, kendisi bir ambarda saklanarak hayatta kalıyor. Üstelik bunu sağlayan ölen annesi. Dostları yok oluyor. tüm bunları yaşarken bedeni 6 yaşındaydı ama ruhu ölümsüzdü. Ayakta kalıyor kısacası. Bunları görmüş bir çocuk bu filmi o kadar vurucu çekmiş ki. Trajedileri filmde göz önüne sermiştir. Belki o sakat adamı babası olarak düşündü. Belki Szpilman'ın en küçük kardeşini dostları olarak benimsedi. Dedik ya sadece kamera arkasındaki kişilik olarak Polanski bir film değil Szpilman ile hayatının bir kesidini işlemiştir.

Wladyslaw Szpilman adlı bir piyanist. Rengi, dili, dini, ırkının hiç bir önemi yok sadece bir piyanist. Radyolarda, restoranlarda çalan; insanların duygularına notalar ile basan basit bir piyanist. Kendi hikayesini kaleme alan bu isim milyonlarca insana savaşın aslında kötü bir olay olduğunu gösteriyor.

Filmi eleştirmeden insanlığı savaşları eleştirmek gerekir eskilerden beri. Düşünelim eskisavaşları bir de şimdikileri. Bence geçmiş zamandaki savaşlarda mertçe savaşılırmış. Eskiden atalarımız zamanında sadece ufacık bir bölgede yapılan savaşlar artık şehir içlerine kadar sokularak ölenlerin sadece asker olmamasını sağladı. Bundan daha da kötüsünü de gösteriyor bu filmde ölüm sadece bir kurşunla olmuyor. Gaz odaları, yakıtı insan olan sobalar, deneye kurban edilen küçük bedenler ve daha niceleri. Aslında bize savaşı değil insan olup olmamamızı sorgulatıyor. İçimizin sızlamasını derin iz bırakmasını sağlıyor. Dünya kendisinin etrafında dönmeyi bırakmak isterdi belki bu olayları bilseydi.

Filmle alakalı en muhteşem sahne yaşama duygusunun artmasını sağlayan o beyinde çalan piyano sololar. Belki de sinema tarihinin en vurucu on sahneden biridir.

Tarihi okurken o anki değerler ile düşünmeliyiz. Evet ama en kötü barış tüm savaşlardan daha iyidir. Tek bir kaleme bağlı kalmamalıyız tarihi değerlendirirken savaşı Almanlar kazansa şimdi farklı filmleri farklı bir biçimde eleştirecektik belki ama dedik ya en kötü barış her savaştan daha üstündür.
Son bir pa.rantez Wilm Hosenfeld hakkında olsun. Alman subayı ama içi daha çok insancıl kalmış bir kişi. Aynı Oskar Schindler gibi. İnsanlığın ölmediğini ve hatta ölmeyeceğini vurgulayan karakter...

Gelmiş geçmiş en kusursuz performanslar arasında olan Adrien Brody'e en iyi erkek oyuncu ödülünü kazandırmıştır (ki bu kategoride çağın en iyi oyuncusu Daniel Day-Lewis'i New York Çeteleri ile geçerek). En iyi filmi maalesef Chicago müzikaline kaptırmıştır (akademi yine sınıfta kaldığının göstergesi) En iyi yönetmen ödülü de Roman Polanski'ye verilmiştir.

Son küçücük bir not: Sanat dünyayı dize getirir.